هوا که تاریک میشود ، می نشینم کنار پنجره
چشمانم را می بندم و تو را تصور میکنم
تو که با همان چمدانی که رفته ای ، باز گشتی...
و هر صبح به امید تعبیر آن خیال
پلک هایم را از هم فاصله میدهم
نگاهم درست می افتد پشت پنجره...
جایی که باید باشی...
و باید هایی که نیستند...!
نویسنده: کتایون آتاکیشی زاده
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
