به حال و روزی گرفتارم که باید چکشی بردارم، میخی را با آخرین جان بر دیوار دلم بکوبم و تابلویی رویش نصب کنم، با گچی سپید آرام بنویسم:« از خوردن ضربه های بیشتر معذوریم، لطفا تا اطلاع ثانوی ما را به خال خود رها کنید!»
این که اطلاع ثانوی کی باشد را هنوز نمی دانم؛ شاید یک یک شنبه ی دل انگیز با بوی نارنگی در برگ ریزان پاییز، شاید زمانی در انجماد زمستان و عطر گرم چای آلبالو، شاید هم کمی طولانی تر، مثلا یک عمر!
اما هرچه فکر می کنم، هیچ رهگذری طومار نویسیِ روی تابلو را نخواهد خواند. آدم ها دنبال چیزهایی می گردند کوتاه، مختصر و مفید که همه ی مطلب را یک جا به آن ها بفهماند! چیزی درست مثل همان عبارتی که مدت هاست در زندگی و وجودم جولان می دهد «ظرفیت تکمیل!»
ملیکا کامگار
ZibaMatn.IR
