ترجیح من؛
نمیدانم که من در ذهن و قلب تو چگونه ام، اما تو در من هر لحظه را به حیات مشغولی...
صبح که روی صندلیِ جلوی آیینه ات مینشینی و شانه را روی تارهای سیاه روی سرت میکشی، من با نوای خوشِ ویالون گونه ی گیسوانت بیدار میشوم.
عصرها قهوه دم میکنم و فنجانی دستت میدهم، دفترم را باز میکنم و فرشته ای را درحال نوشیدن قهوه وصف میکنم.
میدانی؟ تو که کنارم باشی هم قهوه چیز دیگریست و هم شعر.
تو
چاشنی شعرهای من شده ای
شیرینی همراه با قهوه ام شده ای
تو
موسیقی دل انگیزِ سحرهایم شده ای
و تو
در من جاویدانی | باشکوهِ من
مأوا مقدم زاد
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
