شعرهایم بوی دلتنگی گرفتند
گیسوانم در باد.
وخود شانه برشانه نسیم
نه دلسرد از زمانه ی پردرد وآه م، ونه آنچنان دلخوش ،
در این زمانه ی سرد ودلگیر که بال پروانه هارا میبندند
ومن محکومم به شکستن شاخه ها ومجبور به شنیدن صدای گریه ی پرندگان وشاپرک ها ...
دراین ویرانه سرای دل اندود و اشک الود تنها چیزی که دلخوشم می کند فانوس امیدی ست که از دور نما سوسو می کند .
[نسرین حسینی]
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
