دوستم بدار عزیزم
همیشه که سیاهی ها پشت درمان منتظرمان نایستادند
گاهی
هم دنیا دست مهربانی خود را بر روی سر گلدان شمعدانی سفالی گوشه ی حیاط اَش میکشد
همیشه خورشید پشت ابر نمی ماند
دستت را به من بده عزیزم
بیا،باهم راه برویم تا به کوه برسیم
ابرها آن جا سفید تر و زیباتر اند
بهار می آید
با گرمای ظهر تابستان می خندیم
به خش خش برگهای پاییزی می رسیم
زمستان هم تمام میشود
وبالاخره ما هم به مقصد می رسیم
آری،اُمید می آید
من را نگاه بیانداز محبوبم...
✍مهدیه باریکانی
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
