کاش دیدارمان به زمستان افتد،
به دی، به بهمن،
تا که سپیدی موهایم را در لابلای
شاخه های سنگین و سپید کنم نهان.
کاش دیدارمان به پاییز افتد،
به مهر، به آبان،
تا که سرخی رویم را بین برگ های همچون آتش سرخ پاییزی کنم پنهان.
در این سودا،
مانده ام تنها،
چه غمگینم،
چه بی تابم،
کاش بیایی ری را.
علی پورزارع(هیچ)
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
