من از نگاه های تو پرستش را آموختم،
یاد گرفتم که از ترس اشک های تو
خویش را در میان چشم هایت پنهان کنم.
اکنون، تو بهانه ای برای من پیدا کن
تا باورهایم رنگ نبازند
منی که بی اختیار و ناخودآگاه
به تو پناه می آورم
منی که از خویش دست کشیده ام
در پناه پرستش تو...
من از دنیایی دیگر و
تو از سرزمینی دیگر
به هم می رسیم...
تو از دور
و منم نزدیک نزدیک قلب تو
یک زندگی عاشقانه را
در یک وجب جا بنا خواهیم کرد.
شعر: آواز سامان
برگردان به فارسی: زانا کوردستانی
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
