با آفتاب خسته ی پاییز
تو را گرم می کنم
تو را که آبیِ آسمانیِ
هیچ فصلی
در پلک های خسته ی نگاهت
رنگی ندارد
و باران و آفتاب شهر
هر دو تو را
اندوهی دلپذیرند
که رنگین کمان
به زیبایی ِجعبه ی مدادهای رنگی ات
به رنگینی کتابهای مصور زیبات نیست
که روز را شب می بینی
همین روزها
پنجره ای باز خواهد شد
و گل های درختی ِشیشه های مشجر
فرو خواهند افتاد
پرده ها کنار می روند
و در «چشم روشنیِ »
روزی دیگر درهم خیره خواهیم شد...
ما پاییزهای سخت را
تا سستی تن هایمان
بر بوسه تاب می آوریم
تا دمدمه های دیدار
آن دم که از دور بغل باز کرده ایم
تا درنگِ پیش از بوسیده شدن
در فسردگی همین فصل دلسرد
در همین آغوش ضرب دیده
تو را خواهم فشرد
همین روزها ما
شادی کوتاهی خواهیم داشت

_آزاده عبدالله نژاد
ZibaMatn.IR