سرما به قدری بود که ماهیت باران راهم عوض کرده بود.درون خانه هوا سرد تر از کوچه و خیابان بود.لباس سفید کوه رو به رو، هوای ابری،دانه های بی قرار برف...گویا پایان سفر پدر و مادرم با پایان سفر دنیایِ کسی دیگر و رسیدن به مقصد ابدی اش مطابقت داشت.
کودکان غرق در شادی نو عروس شدن شهر؛صدایشان دل کوچه را به رقص وا داشته بود اما اینجا، در یکی از خانه های این کوچه، در اتاق من، آسمان میبارید اما من نه! همه خبر فراغ را هضم کرده بودند اما من نه!
دستانم از سوز سرما ورم کرده بود و هیچ حسی نداشت. مانند قلبم که دو روزی میشد ساکت و آرام و بی حس به کارش مشغول است و میتپد و میتپد. هر لحظه ممکن بود سینی چای از دستم سر بخورد. با لبخند مصنوعی سعی در پنهان کردن کام تلخم داشتم تا شاید برای لحظه ای بتوانم کام دیگر عزیزانم را از تلخی این روز ها نجات دهم.
به دنبال خلوتی برای درک این سوگ بودم که پیدا نمیشد. سرم را بالا نگه میداشتم تا اشک هایم شیرینی قند ها و خرمای داخل سینی را شور نکند. در این دقایق همه همراه آسمان میباریدند. به سمت خانه ابدی اش گام برمی داشتم. آنجا را محیای حضورش دیدم و دلم شکست...خانه ی تو در این برف و بوران اینجا باید باشد؟
همسایه هایش بام خانه هایشان را پارو نکرده بودند! شاید کسی نبوده که خانه ی سرد و تاریک درون خاکشان را گرما ببخشد، شاید سردی خاک کار خودش را کرده بود و فراموش شده بودند ،یا شاید به سردی روزگار عادت کرده بودند!
دیر رسیدم!حساب زمین خوردنم از دستم در رفته بود.از بین چشمان تارم تصویری برای دیدارت پیدا کردم! اما برای آخرین دیدارت کافی نبود!
آخرین روز بودنت درمیان ما، همان روزی که با دردی که در جسم و جانت لانه کرده بود ، بلند شدی و مرا در آغوش کشیدی، پیشانی ات را بوسیدم و پیشانی ام را بوسیدی،مرا در آغوش فشردی و دعای خیرت را بدرقه ی راهم کردی! نمیدانستم این راه بدون تو قرار است پیموده شود! نمیدانستم آخرین دعایی است که درگوشم نجوا میکنی...نمیدانستم....
تورا به آغوش خاک سپردند...دفتر خاطرات با تو بودن پایان خورد و در سینه ام حک شد...
غم این زمستان با من خواهد ماند...
دلم تنگ توست... مرامیبینی! مرا میشنوی!مرا میفهمی! اما من چه؟ سهم من از این ها فقط دلتنگ شدن برای توست...!
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
نـاحِـلـہ...