دنیا شده یک خانهی برمودایی از خنده نمانده هیچ ردّ پایی! دیوار به دیوار فقط قاب کج و صد پنجره رو به وسعتِ تنهایی ...
پلکی بزن فانوس دریایی غم، بادبانم را به طوفان داد در چشمِ برمودای تاریکی نفتی ترین پیراهنم جان داد... «آرمان پرناک»
