چهارشنبه , ۱۹ اردیبهشت ۱۴۰۳
زخمی به گل کهنه ما کاشت خداونداینجا که رسیدیم همان زخم دهان شد...
با ما که نمک گیر غزل بود چنین کردبا خلق ندانیم چه ها کرد و چنان شد...
یک عمر به سودای لبش سوختم و آهروزی که لب آورد ببوسم رمضان شد...
شانه ات را دیر آوردی سرم را باد بردخشت خشت و آجر آجر پیکرم را باد بردمن بلوطی پیر بودم پای یک کوه بلندنیمم آتش سوخت، نیم دیگرم را باد برداز غزل هایم فقط خاکستری مانده به جابیت های روشن و شعله ورم را باد بردبا همین نیمه همین معمولی ساده بسازدیر کردی نیمه ی عاشقترم را باد بردبال کوبیدم قفس را بشکنم عمرم گذشتوا نشد بدتر از آن بال و پرم را باد برد.....
عشق بعضی وقت ها از درد دوری بهتر استبی قرارم کرده و گفته صبوری بهتر استتوی قرآن خوانده ام... یعقوب یادم داده استدلبرت وقتی کنارت نیست کوری بهتر استنامه هایم چشمهایت را اذیت می کنددرد دل کردن برای تو حضوری بهتر استچای دم کن... خسته ام از تلخی نسکافه هاچای با عطر هل و گل های قوری بهتر استمن سرم بر شانه ات ؟..... یا تو سرت بر شانه امفکر کن خانم اگر باشم چه جوری بهتر است...
دیر کردی نیمه ی عاشق ترم را باد برد ......
با همه گرمیم...با دل های تنها بیشتر......
پیگیر پریشانی ما دیر به دیر است......
ٰبازار در رکود خبرهای تلخ و سردای جٰان فدای رونَق ِ پَرچَم فروش ها...
دل نیست آن چه جز به هوای تو می تپدمجموعه ای ست از رگ و این جور چیزها... ...
سیٖبِ شیرینِ لبت باشد و آدم نخورد؟تو بهشتی و چه بیم از به گناه افتادن؟!...
وقتی بهشت -عز و جل- اختراع شدحوا که لب گشود، عسل اختراع شد!آهی کشید و آه دلش رفت و رفت و رفتتا هاله ای به دور زحل اختراع شد!آدم نشسته بود، ولی واژه ای نداشتنزدیک ظهر بود ... غزل اختراع شد!آدم که سعی کرد کمی منضبط شودمفعول و فاعلات و فعل اختراع شد!یک دست جام باده و یک دست زلف یاراینگونه بود ها..! که بغل اختراع شد!!!...
من را به تو این نذر و دعاها نرساندندای کاش مهیا بشود گاه ، گناهی....!...
تو آن ماهی که معمولا رخت را قاب می گیرندهمیشه شاعرانی مثل من ، از پشت عینک ها...
پیگیر پریشانی ما دیر به دیر استدلتنگ به یک خنده ی او زود به زودیم ...
یک سینه حرف هست؛ ولی نقطه چین بس است......
هر شب عمرم به یادت اشک می ریزم ولیبعد حافظ خوانی شب های یلدا بیشتر...
وی قرآن خوانده ام... یعقوب یادم داده استدلبرت وقتی کنارت نیست کوری بهتر است...
دلتنگ توام ای تو همانی که ندارم...
