پنجشنبه , ۱۳ اردیبهشت ۱۴۰۳
من آن قایقِ بی پارویِاقیانوسِ آشوبِ دلت هستمبیا و سر نشینم باش....بیا تا ساحلِ امنِ نگاهتعاشقانه همنشینم باش...
خسته از عمری زمستانم ، بهارم می شوی؟گرمیِ آغوشِ سردِ روزگارم می شوی؟.هست دریایِ دلم ، بازیچه ی امواجِ عشقساحلِ امنِ وجودِ بی قرارم می شوی؟...
من منتظرم، شانه ی من ساحل امنی ستآماده ی آن لحظه که لنگر زده باشی...
