جمعه , ۷ اردیبهشت ۱۴۰۳
یک روح بلندپرواز در حال گفتگو با خداست. او در باغی سرسبز و پر رنگ، به آسمان نگاه می کند و از آنجا انتظار جواب می کشد. او با لباس قرمزش، مانند یک گل سرخ، در میان برگ های سبز و قرمز، برجسته و متفاوت است. او شاید دنبال یک معجزه باشد، یا شاید فقط دنبال یک لحظه آرامش....
دره سرسبز آرزوی من استبا برگ های شسته ی درختانآبشاری دارد پراز خوشه های شکوفهگرمای آرامش در خود نهفتهغزل قدیمی...
دره سرسبز در آغوش خورشیداز تاریکی شب های سرد برخاستگیاهان و درختان پر شادیدر غم دل ها آرامش به دوش آوردای دره سرسبز گل و بلبلهمیشه با تو دوستی برقرار استغزل قدیمی...
سرسبز آن درخت که از تیشه ایمن است فرخنده آن امید که حرمان نمی شود.....
ای از بهار روی تو سرسبز گشته عمر من.. ️️️...
