بانوی کاشانی

میروی ، چون زلزله خانه خرابم  میکنی
مثل  شمع بزم غم هر لحظه آبم میکنی

ای دهانت خمره و لبهای من جام شراب
با خودم گفتم مرا غرق شرابم میکنی

در خیالم بود در مهمانی آغوش خود
روی دستانت شبی آرام خوابم میکنی

مانده ام درحسرت گرمای احساست چرا
باز،هم...

من ریشه دارم در دیار محتشم، سهراب
فیض وکلیم ومقبل و مشفق از،آن ماست

هر چار فصل، ایران من هم چون بهاران است
اما یقینا شهر گل در چل حصاران است

عهد بستم که دگر از،تو نگویم سخنی
بی خیالت شده ام ...شعر تو را می‌خواند

هرچند گل گلشن کاشان هستم
دارم عطش و تشنه ی باران هستم‌
همسایه سهراب شدن یعنی که
سرسبز تر از شمال ایران هستم