متن محسن بیدوازی

با چهره ی دوستانم آمده اند
در رابطه ام چادر می زنند
و کمی بعد
رفته اند

در اداره
فاصله ی تنهایی ام،با همکار بغلی
پنجاه سانتی متر است

در صف نان
فاصله ی تنهایی ام،با همشهری جلویی
پانزده سانتی متر

و در خانه
به وقت بوسیدن
فاصله ی تنهایی...

تصادفِ زیبایی هاست
اینگونه که
پروانه ها
به اشتیاقِ رنگِ چشمت
به شیشه ی عینکت می خورند.

_محسن بیدوازی
_کتاب غم های تزئینی

ما که خودمان را پنهان می کنیم
در تابستان
در چمدان های نقره ای
در سفرهایی به سمت شمال
در عکس های دسته جمعی
در باران
در شادیِ مرطوبِ دریایی در رامسر

رنج
چگونه آدرس ها را پیدا می کند؟

تنها رسالت من در جهان
دوست داشتن توست
ببخش اگر
به جنگ و گرسنگی و ترس
فکر کرده ام...