متن مرگ و نیستی

زیرِ آوارِ شَهرِ بیداری
با هِگِل، توی خواب میخندم
پُشتِ ته مانده های نِفرینت
بی اَمان رویِ آب میخندم

پایِ چَشمَم، سَگی وَرم کردو
دُم تکان داد سوی انسانها
آخرین پُک به روی شعرم را
می مَکد در کَفِ خیابانها

سِکته کرده دوباره اَفکارم
باورم زخمِ ناکَسی دیده
یک جِنازه...

به چشم شب زده‌ام خنجر تب‌آلود نگاه
که شعله می‌کِشد از پلک من، فرسود نگاه

ز خویش خسته‌ترم، سایه‌ام از من رمیده
نمانده در دل این آینه جز دود نگاه

طلوع خویش، شبستان جنون می‌طلبد
که در غبار بپیچد مرا، مفقود نگاه

کدام پنجره را باز کردی ای رؤیا؟
که...

باران
به خاکم می بارد
جز چند لانه استخوان پرنده
حرفی
برای روییدن ندارم

در فراقِ دوستان آخر ز ما چیزی نماند
هر که رفت از هستی ما پاره ای با خویش برد