متن شاعرانه غم انگیز

روبرویم میز و دفتر ،بغض و آه پنجره
باز دارد شعر میگوید نگاه پنجره

مینویسم روی کاغذخط به خط احساس خویش
روز خود را میکنم هرشب سیاه پنجره

اشک میریزم برای درد هایش روزو شب
همدم تنهاییم گشته است ماه پنجره

میرسانم هرشبم را تا طلوع صبح درد
میرسدآرام گاهی...

‏آروزی داشتنت دیگـر شبیه یک افسـانه شد،
‏آن‌قدر دیر آمدی، پیـله‌ی آرزویم پـروانه شد!
‏

این جهان
تلخ تر
از قهوه‌ی ترک
تو
به آواز دلت
شیرین کن

‏آن‌چنـان از عشق گفـتی که در رویاها وا مانـده‌ام،
‏جوری از آغوشت گفتی که در مستی جا مانده‌ام!
‏

چه بی رحمانه میگیرد ز تن جان را،
همان دلتنگی های هر شب تو. 

‏جز یادِ چشمانِ تو معبدی نیست مرا،
‏هر شب من زیـارت می‌کنم غمِ تو را!
‏

به چشم شب زده‌ام خنجر تب‌آلود نگاه
که شعله می‌کِشد از پلک من، فرسود نگاه

ز خویش خسته‌ترم، سایه‌ام از من رمیده
نمانده در دل این آینه جز دود نگاه

طلوع خویش، شبستان جنون می‌طلبد
که در غبار بپیچد مرا، مفقود نگاه

کدام پنجره را باز کردی ای رؤیا؟
که...

گـرفــتـارم مــیان عــــقـل و دل در حـیرتم دائم

که آسان نیست دل کندن نه دیدارت شود ممکن

دستانم را به باد سپردم
گفتم بادبادکی کند و در هوا برقصاند
شاید به دست تو برسند و ناخواسته بگیریشان

بغضی نهفته، در سراپای نهانم
انگار کن، تنهاترین والِ جهانم
از بس کسی درکم نکرده، هیچ‌گاهی
دل را میانِ آبِ غم‌ها می‌جهانم

خدا حافظ ،
ای که رفته ای !
ولی نرفته ای
از دلم برون...

هر شب
در سردی نگاه لحظه ها
و دلمردگی ثانیه ها
دلم
به چله می نشیند
نبودنت را

صبح شده تو خوابیدی
کنار من ، روی دست من و
من نفسهایت را می شمارم.
تو را بو می کنم
من تو را نفس می کشم .
هیچ دلیلی برای امروز نیست
به جز تو.

جنگلِ سرسبزِ ما را چون بیابان می‌کنند
چشمه‌ها را خشک و دریا را گریزان می‌کنند
دستِ سنگینِ تبر با ریشه‌ها پیمان شکست
سبز را با خاکِ خشکیده، غم‌افشان می‌کنند

ما،
به امور پرستاری آگاه و خبره گشتیم
هر کسی که نزد ما آمد
زخم خود را با ما التیام بخشید.
مایی که در جان و روحمان
صدها زخم وجود دارد  
کسی نیست که پرستار ما شود.

امروز از هم گُسَستَم
اگه بال و پر شکستم و…
به پرتگاهِ غم رسیده گامهای من!
چو غرقِ خاطراتم و غریقِ بی نجاتم و…
بی خواب و زابراهم و طوفانِ حال من…
تاریکم…
فردا سراغِ من بیا یک روزِ زیبا سراغ من بیا…

من به اندازه یک ابر دلم می‌گیرد

سرم را به طاق کوبیدی
ماه ورم کرد
آسمان سیاه پوشید
صدای قهقهه پیچید
ابر
گریست.

یک سرگردان دلتنگ هستم
می ترسم تو را هم سرگردان کرده باشم
شنیده ام که می گویند
زنده های سرگردان روح ها را هم سرگردان می کنند

دوستت دارم
در حاشیه‌ی خواب‌هایی
که هیچ‌وقت تعبیر نشدند،
اما بیداری را
از تو لبریز کردند

ساعتِ صفر است؛
می‌دانم؛
که می‌دانی:
التهابِ درد،
در سینه،
گران‌جان‌ست!

مو به مو،
احساسِ دل را،
بازمی‌گویم:
بی تو دنیای درونِ من،
پریشان‌ست!

گاهی
بغضِ لحظه‌های تنهایی
حسّ ناپیدای انسان را
به منتهای جنون می‌کشاند...

مراشوراست ونشاط وتنهایی
و لبخندهای گمشده
درهمین نزدیکی شهر گریه ها
درشهر ی که هرشبش گویی هزار و یک شب است
و رنگین کمانی از آشوب دلها و رقص شاه پرکهای رقصان خیال
خواهش های شبانه ام نیازمن است در اندیشه تو با یک دنیای ممنوعه

بخت خوش ، رؤیای من ، خواب بود
ماه در آغوشِ مه ، نایاب بود

چشم بستم ، شب شکفت ، بی‌صدا
صبح اما باز هم در خواب بود