متن معجزه زندگی

و آدمی گاهی طغیان می‌کند بر علیه صبر، انگار که روحش، طاقتِ این حجم از سکون را ندارد. یک جور بی‌قراریِ دوست‌داشتنی... مثل دانه‌ای که در دلِ خاک، تابِ ماندن ندارد و سر به شورش برمی‌دارد؛ می‌خواهد جوانه بزند، سبز شود، حتی اگر بداند که باد و باران در کمین‌اند....

«و این معجزه‌ی‌ ما بود
که بارها چیزهایی را که داشتیم
از دست داده بودیم و باز توانسته بودیم بخندیم…»

ایران دَرّودی:
هیچ گاه سرطان را جدی نگرفتم. سرطان معجزه زندگی من بود. معجزه ای که به من زنده بودن را یادآوری کرده و هر ثانیه از زندگی ام را لبریز از عشق کرده است. این چیزی است که من را بعد از ۲۳ بار جراحی سرپا نگه داشته است.