یک روز هم یکی میاید که مرا برای خودم بخواهد که قِلِقَم را بلد باشد و به من فرصت عاشقی کردن بدهد ... کسی که با رفتنش مرا از خیابانها بیزار نکند. یکی که من برایش یکی مثل همه نباشم. ایموجی قلبهایش، لبخندش ، جانم گفتنش هایش، وقفِ عام نباشد......
ایران دَرّودی: هیچ گاه سرطان را جدی نگرفتم. سرطان معجزه زندگی من بود. معجزه ای که به من زنده بودن را یادآوری کرده و هر ثانیه از زندگی ام را لبریز از عشق کرده است. این چیزی است که من را بعد از ۲۳ بار جراحی سرپا نگه داشته است.
سَرطان، لَخته ی خون را تن من قاب گرفت آخرین تکّه ی من را، سَرِ قُلّاب گرفت عَصَب از شدّت دردم دو سه باری لرزید خنده ی تلخ مرا روی لبانم بلعید شانه از خرمن مو سهمِ خودش را برداشت حاصلش را سرِ گیسوی عروسکها کاشت شاعرت را تو ببین...
بابام از نونوایی نون میگیره میاره خونه میذاره رو شعله مستقیم که اگه ویروس داره کشته بشه یجوری نون رو میسوزونه که تبدیل میشه به کربن خالص یعنی اگه کرونا نگیریم سرطان رو شاخمونه
یه همسایه داشتیم بنده خدا خیلی خانوم باز بود ولی عمرش به دنیا نبود و سرطان گرفت مرد حالا زنش بقل پروفایلش نوشته لاشی بود ولی کاشکی بود
یادم رفت به اون روزی که سرما خورده بودی و نمی‌ذاشتی ببوسمت... یادته؟! از این ماسک یه بار مصرفا زده بودی و با فاصله ازم نشسته بودی که سرما نخورم... تا بیام نزدیکت شم می‌گفتی نکن! می‌گفتی اگه مریض بشی نمی‌بخشم خودمو! می‌گفتی اگه سرما بخورم ازت، می‌کشی خودتو! من...
یکی رو میارن بخش روان ، واسه اینکه ده بار خودکشی کرده.. دوتا اتاق اونور تر ، یکی با سرطان میجنگه واسه دو روز بیشتر زندگی کردن.. میبینی؟ همینِ زندگی..
