متن حکمت زندگی

آخر شهریور،
فقط تقویم را ورق نمی‌زند؛
آینه‌ای‌ست که به ما می‌گوید
هیچ چیز در جهان
به سکون نمی‌ماند.
تو در آستانه‌ای زاده شده‌ای
که 《پایان و آغاز 》
چون دو چهره‌ی یک حقیقت‌اند ،
تابستانی که می‌سوزد،
پاییزی که می‌رسد،
و انسانی که باید بفهمد
جهان در 《شدن》معنا دارد....

هیچوقت هیچوقت کسیو قضاوت نکنید، سرنوشت انقدر دنبالتون میکنه تا تو یه کوچه بن بست شما رو تو همون شرایط قرار بده

یک روز می فهمی:
هر آدمی برای تو معجزه ای دارد!
حالا یکی با آمدنش، یکی هم با رفتنش...

می خواهد
سخن از خاطره ها حال و هوا می خواهد
سمت هر پنجره ای نور و صفا می خواهد

هر فلزی که بخواهد بدرخشد بی شک
روی آن جوهری از آب طلا می خواهد

زندگی چیست، عمر همین گرانمایه ما
که به هر ثانیه اش لطف خدا می خواهد...

ماشادو د آسیس :

عینکت را پاک کن ، آخر گاهی اوقات
مشکل در عینکِ آدم است..!

دنیا خود هیچ ست
و جهانش حبس جان های شماست!
من از شهر ارواح
شنیدم
کله ها با خاک گفتند
باد خزانِ نکبت ایام، ناگهان
بر باغ و بوستان شما هم بگذرد!
تو می دانی زین کاروانسرا
بسی کاروان گذشت
اگر نهصدو پنجاهِ نوح را هم اینجا بمانی
در آخر...

اولین کسی که به پیشنهاد عقل توجه کرد و دنیای ما را ترک کرد خوشبختی بود.
به خاطر همین هر خوشبختی که در این دنیا می بینیم خود خوشبختی نیست، بلکه عطر اوست که وقتی داشت دنیای ما را می گشت از خود بجا گذاشته است...!

درختان بارور خم می شوند
و مردان
بزرگ متواضع میگردند،
اما شاخه های
خشک و مردم نادان می شکنند
و
خم نمی شوند...

گاهی نباید سردرآورد از جهان
زیرا از آن، صد صدمه بر جان می‌رسد
ماهی چو سر، از آب درمی‌آورد
در یک نفس، عمرش به پایان می‌رسد

همه عمرتان را صرف این بدنی که قرار است غذای کرمها شود نکنید
صرف یک چیزی بکنید که فرشتگان میخواهند ببرند

انسانِ با استعداد، تیرِ خود را به هدفی می زند که هیچکس نمی تواند بزند،
اما نابغه، تیر خود را به هدفی می زند که هیچکس نمی تواند ببیند...

زندگی همین است،
همانقدر که برنجانی
همانقدر هم خواهی رنجید.

فقیر از برخی نعمت ها، ولی خسیس از همه ی نعمت ها ی دنیا محروم است

در لحظه زندگی کن
وبه لحظه ها دل نبند
لحظه ها اگر وفا داشتند
غزل خداحافظی ، نمی خواندند..

چارلی چاپلین :

اگر شاد بودی ، آهسته بخند تا غم بیدار نشود
و اگر غمگین بودی ، آرام گریه کن تا شادی نا امید نشود !

من در زندگی فقط دو درد واقعی می شناسم:
یکی پشیمانی
و یکی بیماری
و عافیت وقتی حاصل می شود
که این دو درد نباشند.
آدمیزاد باید فقط برای خودش زندگی کند
و خود را از این دو آفت دور سازد.
حکمت زندگی برای من همین است...


‏