متن مِهِ صبحگاهی

سحر آمد
با پنجره‌های نمناک
و بوسه‌ای تازه بر پیشانی برگ‌های بیقرار شب.
مه،
ریسمان سست رؤیاهای زمین بود
که خورشید،
قلم موی طلایی‌اش را در آب‌های راکد فرو برد
و نقش بست.

پرنده‌ای
نغمه‌ای را شکافت
و جهان،
یک بار دیگر
از نو خوانده شد.

نگاهت مثل مه صبحگاهی‌ست،
که حتی سنگ‌های دل را نرم می‌کند،
و تمام سکوت‌ها پر از نفس‌های توست،
لحظه‌ها با تو جان می‌گیرند.

دوست دارم
همچون مِهِ صبحگاهی
در هوای بامدادی
سوی آسمانِ پاک، پرواز کنم
در خلوتِ صنوبرها بنشینم
در ساحلی خاموش، همچون او
آرامشِ خستگان
غذای گرسنگان و
لانه ی پرندگان باشم