در خیالم خاطرات آن زمستان مانده است جای پای رفتنت در آن خیابان مانده است بسکه دستان جدایی دست سردم را فشرد دستم از لمس دگر دستی، هراسان مانده است هیچ گنجشکی نمی فهمد زمان پرزدن از چه ترسی شاخه ام این گونه لرزان مانده است بار دیگر اشک هایم...
گرچه این شهر هراسان شده از بیماری من پرستارم و عمریست خطر کرده دلم...
دوستت دارم ... و هراسانم دقایقی بگذرند که بر حریر دستانت دست نکشم و چون کبوتری بر گنبدت ننشینم و در مهتاب شناور نشوم سخنت شعر است خاموشیت شعر و عشقت آذرخشی میان رگ‌هایم چونان سرنوشت ...
