جمعه , ۷ اردیبهشت ۱۴۰۳
انگشتانم بین کلید های سیاه و سفید پیانو میلغزد...نُت به نُت از شعری مینوازم که موسیقی اش همانند آغوش توست...درست وسطِ نواختن یک نُت را اشتباه زدم...اشک از گونه هایم جاری شد و بارِ دیگر تو را به یاد آوردم!این افکار آخر مرا به کشتن میدهند...لابه لای نُت های موسیقی مرا به چاه عمیق خاطرات فرو بردی...فاصله ی من تا تو پیانویی است که با صدای ردِ پای تو و اشک های هر شبِ من نواخته میشود...دو فنجان قهوه ی داغ را روی میزِ پیانو گذاشتم...: اگ...
دلم میخواست پیانو بلد باشم.دلم میخواست انگشتام بلغزه رویِ کلیدای ِسفید و مشکیِ پیانو و برات عشق بنوازم.میدونی، یه وقتایی واژه ها جواب نمیدن.هرچقدر بگم دوستت دارم هرچقدر بگم دلم تنگه بی فایدس.چون یه مشت حروف لعنتی ان که دستشون به هیچ جایی بند نیست.هرچقدرم سفت تو بغلم فشارت بدم طوری که صدایِ استخوناتو بشنوی بازم جواب نمیده.این حجم از احساس فقط کلیدایِ پیانو رو میخواد. فقط نواختن میخواد. فقط خوندن میخواد .. عشقت غمِ دیرینه ام ...
آغوشم قشنگ ترینپیانوی دنیا می شود وقتی تو نت هایتنم رابا عشقعاشقانهمی نوازی........
