درخشش نور مهر بر پاییز نشسته برگی بر زمین، رویای بی پایان را در خود جای داده در آرامش خواب، نیایشی بر کنار زمین آغاز شده برگها با نوازش باد، به رقص درآمده نور درخشیده، مانند شعله های روشن می درخشد درختان میراث پاییز را می پذیرند، در تابش سوزان...
گفت اندوهت به برگها بسپار پاییز است می ریزند سپردم بیخبراز آنکه درخت خانه ام کاج بود
می شوند از سرد مهری دوستان از هم جدا برگها را می کند باد خزان از هم جدا
پاییز که می شود خدا غزل می گوید پر از مراعات نظیر و آرایه انار و لب یار رنگ عشاق و برگها باران و چشمان سرد و زرد و درد خش خش برگ و خس خس سینه غُرغر و شُرشر و نَم نم ابرها قافیه باران و ناودان ردیفش چتر...
آخرین دست پاییز که بر بخورد همه برگها بازنده اند
اجباری برای رفتن برگها نبود جایی در دل پاییز نداشتند
مغرور نباش برگها زمانی می‌ریزند که فکر می‌کنند طلا شدند
