حریرِ دامنت را دوست دارم؛ گلستان تنت را دوست دارم؛ میانِ باغِ رویاییِ احساس، ترنّم کردنت را دوست دارم! شاعر: زهرا حکیمی بافقی (الف احساس)
لبخند تو تازه ام می کند! درست مثل ترنم شمعدانی ها در خنکای باران نوبهار..
پدر جان مهربانم آجر به آجر ،ساخته می شوم وقتی پناه دست های امنت موسیقی مهربان عشق را به ترنم می آیند. بی تو،بن بستی می شوم در هزار توی رنج های خویش بی تو شکوه جهان،ویرانه ای است مسکوت و بی هیاهو باشی و بمانی پناهگاه همیشگی من روزت...
باز عالم و آدم و پوسیده‌گان خزان و زمستان؛ خندان و شتابان به استقبال بهار می‌روند تا اندوه زمستان را به فراموشی سپارند و کابوس غم را در زیر خاک مدفون سازند و آنگه سر مست و با وجد و نشاط و با رقص و پایکوبی با ترنم این سرود...
