بی تو همه هیچ نیست در ملک وجود ور هیچ نباشد چو تو هستی همه هست
ز حد بگذشت مشتاقی و صبر اندر غمت یارا به وصل خود دوایی کن دل دیوانه ی ما را
تو را دوست دارم به وسعت جهانمان و بی نهایت را نمی توان مقدار گرفت
هر که هستی، هرچه هستم من تو را عاشقترم
لبخند تورا دیدم و بنیان دلم ریخت بهم
در دلم عشق کسی نیست به جز عشق رخت
با هر کلامت دلم می ریزد معمار شو سرای بی ستون دلم را
تنها به غمم تسکین ، بخشد غزل حافظ آنجا که چه زیبا گفت ، داد از غم تنهایی
خواب نمی برد مرا کرده دلم بهانه ات هر طرفی نظر کنم مانده به جا نشانه ات
موی پریشان تو در باد چه ها می کند ؟ باد به جای دل ما شانه چرا می کند ؟
یاور و یار ما تویی چاره کار ما تویی توبه نمیکند اثر مرگ مگر اثر کند
از تو فرار میکنم باز تویی مقابلم
گفتی برو دیدار من و تو به قیامت ای کاش قیامت شود امروز ، کجایی؟
آمده ام تا تو نگاهم کنی عاشق آن لحظه ی طوفانی ام
مهر ز من گسسته ای با دگری نشسته ای رنج ز من شکسته ای راحت جان کیستی؟
خوشتر از نقش تو در عالم تصویر نبود
توبه کردم که نبوسم لب و ساقی و کنون می گزم لب که چرا گوش به نادان کردم
ندیدمت که نکردی وفا به آنچه بگفتی طریق وصل گشادی من آمدم تو رفتی
هر جا که رَوی نشسته ای در دل ما
احساس مرا به یغما برد نگاه مست تو تیر خلاصی بود بر آیینه تنهایی هایم چه بی رحمانه می کشی ام وقتی با لبانت به قبیله بی کسی هایم حمله می کنی
نبودن تو فقط نبودن تو نیست نبودن خیلی چیزهاست
ما چون ز دری پای کشیدیم ، کشیدیم امید ز هر کس که بریدیم ، بریدیم دل نیست کبوتر که چو برخواست نشیند از گوشه ی بامی که پریدیم ، پریدیم رم دادن صید خود از آغاز غلط بود حالا که رماندی و رمیدیم ، رمیدیم
آن کس که بدم گفت بدی سیرت اوست وان کس که مرا گفت نکو خود نیکوست حال متکلم از کلامش پیداست از کوزه همان برون تراود که در اوست
گر نمازم شد قضا از سوی توست چون که محراب دلم ابروی توست
