چنان بی قرار تو هستم که باز، قرار تو دارد دل و دیده ام، به شبهای بارانی نو بهار، به باران ترین شیوه باریده ام، چقدر بی قرار و دلتنگ توام، یکایک همه کوچه ها شاهدند، پی تو اگر دربه در گشته ام، تو جان و جهانم شدی! بی گمان،...
به آواز قناری های در بند سپیدی و قشنگی دماوند به جنگل های سرسبز شمال و به رشته رشته گیسوهای الوند ندیدم خوشتر از ایران جهانی قسم بر خالق هستی خدواند اعظم کلیابی بانوی کاشانی
من که همش به فکر تو کی برسد به فکر من فکر مرا دوا کند درد مرا درمان کند فکر توی درمان توی جان جهان من توی
