متن حجت اله حبیبی

وقتی
می خندی ،
کو
کجاست
حوری
در افق محو شد، پلیدی ها
سخنی از بهشت اینجا نیست .
حجت اله حبیبی

چمدان اشکم را
ببند ،
راه
طولانیست .
حجت اله حبیبی

گَرده ها را
زنبور ،
گِرد کرده در کندو ،
غنچه رویایی ،
قطره ای ، بی شمار ،
از یک گُل .
حجت اله حبیبی

بعد رفتن /کوچه / سکوت / اشک/
چشم دوخت به راه/
قصه می بافد / پنجره / در هیاهوی سرد تنهایی .
حجت اله حبیبی

در افق
کوچه پنهان
محو ،
تنها ،
دو راهی ها ،
اشک
گویا درست می آمد ،
دل ولی
اشتباه می رفت.
حجت اله حبیبی

بعد از تو
عکسی مبهم
می شوید
مشتی خاطره را،
دالان ،
کبودی ،
افق
سرک می کشد آینه را ،
زرد ،
پژمرده ،
نقاش چشمانم .
حجت اله حبیبی

ابر لنگان ،
رعد خسته،
برف
آب می شد ،
کار
بی کار ،
زندگی
تعطیل است .
حجت اله حبیبی

برف
در اضطراب ،
چاله ها ، پُر ،
خیابان خیس،
سر به زانو نهاد ،
کودک،
می خورد غم ،
ولی چه سود،
ساندیس.
حجت اله حبیبی

باز ، مِشکی ،
قلم در دست،
خاطرات کلاغ را
خط زد
با مدادی به سرخی ماتم،
زخم کاری
به جان آدم زد
حجت اله حبیبی

کاش در اشکت ، شریک بودم ،
وقتی از سر شوق می گریی !
حجت اله حبیبی

پاییز
نمی خواست
رنگ عوض کند
می ترسید
جای قناری
فروخته شود .
حجت اله حبیبی

باران
بند آمد ،
دلش
بند نشد
به خیابان زد
تا
تنهایی اش را بجوید .
حجت اله حبیبی

تنها
تنهایی است
که
حال مرا می گیرد
در
فالِ قهوه ی سردِ آرزوها .
حجت اله حبیبی

پسین بود،
خورشید پس ابر
بارون، نم نم
و خیابون که تو را دعوت کرد،
و من
از پشت غبار
« خویش» را گم کردم .
حجت اله حبیبی

تنهایم ، تنها ،
امّا
عشق ، رهایم نمی کند !
حجت اله حبیبی

روزی
در کتاب خواهی خواند ،
یکی بود ،
امّا
تنهایی
امانش نداد .
حجت اله حبیبی

تن ها ،
تنهایی را می چشند ،
وقتی
دست در جیب قدم می زنند .
حجت اله حبیبی

ماه می گرید
وقتی ،
حوض
با ماهی
قهر می کند .
حجت اله حبیبی

بی جهت نیست
که
تنهاست سپیدار بلند
همه
از خویش گریزان و
گریزان تبر.
حجت اله حبیبی

رَفتی
و
رَفتم
در خاطرات گذشته
حیف !
عکس ها ،
بارونی شدن .
حجت اله حبیبی

زمستون ،
برف ،
کولاک
سرما ،
باز جمع اند ،
و من
تنها خودمو به آغوش می کشم.
حجت اله حبیبی

بارون که زد
فراموش کردم،
چای دم کنم
بی تو
قهوه ام ، تلخه .
حجت اله حبیبی

خدا تنها
تو هم تنها
منم تنها
بیا تا سفره اندازیم
بهر شادی دل ها.
حجت اله حبیبی

آه !
ای ماه
کجایی
که
دلم گم شده است .
حجت اله حبیبی