متن سپیدار

پیچیده برسپیدار نگاهم
شرجیِ  لبخندت
می بینی؟
سلام می دهد خورشید به تو
که از ارتعاش نامت
می رقصد صنوبر
وَترانه
به پیشواز بهار می رود
مریم گمار

با تو بودن،
آرزوی سپیدار است،
حتّی بَر دار ،
پس دست بردار ،
تا بردارم از تو،
دست...

شب صدای نفسی در غزلم میپیچد
نکند باز که دل ناله ی هجران دارد
- سپیدار

از مردم بد اصل نخیزد هنر نیک
کافور نخیزد ز درختان سپیدار.!.

بی جهت نیست
که
تنهاست سپیدار بلند
همه
از خویش گریزان و
گریزان تبر.
حجت اله حبیبی

ببین !
از میان این همه نقطه ، ویرگول و کلمه
برمیگردم
به مویرگ های تو
جایی میان قصّه وترانه!
تا انگشت اشاره
از پوست به عمق برسد
وسپیدار
به آب

مریم گمار

از نسل سپیدارم این بار که می آیم
مهری به دهان دارم، این بار که می آیم

آشفتگی ام پیداست، از حالت فنجانم
آوای بمِ تارم، این بار که می آیم

از دوری آغوشت، آهی به گلو دارم
از آینه بیزارم، این بار که می آیم

مغرورم و میخواهم، بیهوده...

در میانِ بهارِ مزرعه ای
کاش بودم سکوتِ یک گُلِ سرخ
نورِ نیمروزی به پیکرم می خورد
یا که بودم چو چشمه ای خزه پوش
با عطش های کوزه های گِلی
کاشکی سایه ای از او بودم
تا که جایم میانِ دل ها بود
چون سپیدار، دستِ نقره ای ام...

و من
آن نهال سبز باران ندیده ام
که ریشه در سپیدار استواری دارم
به نام
پدر...

همرنگ سپیده و سپیدار شوید
مشتاق سلام و مست دیدار شوید

روشن شده چشم آسمان صبح بخیر
در میزند آفتاب بیدار شوید

پدر خوب و عزیزم
در صداقت برتر از آیینه ای
در رفاقت باده ای بی کینه ای
ای سپیدار بلند و پایدار
می برم نام تو را با افتخار
تولدت مبارک پدر جانم