متن حجت اله حبیبی

با تو
تنها
در نگاهی
همسفر بودم
ولی
آتشی
بر خرمن جانم نشانده
آن نگاه.
حجت اله حبیبی

پاییز
دلتنگ تر از من است
رهگذران
سکوتش را می شکنند .
حجت اله حبیبی

تنها ،
تنهایی است
که
تو را می فهمد .
حجت اله حبیبی

وقتی
سکوت می کنی ،
همه
فکر می کنن
تو
راضی هستی .
حجت اله حبیبی

باید
آموخت
تنهایی را
باد
برگ ها را ،
در هم می ریزد .
حجت اله حبیبی

برای یکبار هم که شده
با دلت
عاشق شو
نه
با چشات .
حجت اله حبیبی

کاش
کمی
سر می گذاشتم
روی شونه ی بارون .
حجت اله حبیبی

به جای فریاد ،
خندیدم ، بر درد
کسی
دردمو
جدی
نگرفت .
حجت اله حبیبی

دارم
رنگ عوض می کنم،
نکنه
پاییزه.
حجت اله حبیبی

اگه
دنیا تُ
تغییر ندی ،
دنیا
تو را تغییر میده .
حجت اله حبیبی

برای خودت
کم نذار،
تا
وارث نگه
کم گذاشت.
حجت اله حبیبی

گم گشته ام
تا که بیابم
دو باره
خویش را .
حجت اله حبیبی

از خود
گذشت،
وقتی
گذشته را مرور کرد .
حجت اله حبیبی

هرکه
از دوست
خُورد ،
خُرد شد،
سر
بالا نکرد .
حجت اله حبیبی

بارون
چنان
آرومت می کنه ،
که
هیچ مُسَکِنی ، نه .
حجت اله حبیبی

بدتر از دوری ،
جایی است
که
به آن
تعلق نداری.
حجت اله حبیبی

گذشته را
بی خیال
و گرنه
برای آینده ات
تصمیم می گیرد .
حجت اله حبیبی

خیال تو ام
پس
بیا
بی خیال !
حجت اله حبیبی

فراموش نکن
هر
تیکه ای
لایق
تو نیست .
حجت اله حبیبی

دل تنگی مرداب
از
رفتن نیست
از
ماندن است.
حجت اله حبیبی

امشب
میان خنده ی باران شکفته ام
ای اشک ،
با تو نفس می کشم
ببار .
حجت اله حبیبی

دلم
گویا مسافر خانه ای،
متروک متروک است
که حتی
« بوم» هم
بر روی دیوارش نمی خواند .
حجت اله حبیبی

تو
سنگی ،
قلب من شیشه
بیا
بشکن
خلاصم کن؟!
حجت اله حبیبی

ای بهار آرزو !
آتش عشقت ،
گلستان وجودم را به آتش کشید؛
با نوازش دستانت ،
کوه اعتمادم فرو ریخت؛
نسیم محبتت ،
کاخ هستی ام را لرزاند؛
بلورک های دلم را
کیمیای سخنت ،
متجلی کرد؛
گلدان لبم با تلفظ نامت ،
شکوفا شد
و چشمه ی خورشید...