متن حیرت و شگفتی

نیست در پیمانه‌ی ادراک، مستور مرا
می‌کشد در آتشش، اسرار مستور مرا

در شب آیینه، تاب آفتابی نیست نیست
تا بخواند آیه‌ای از خط‌ّ منظور مرا

در تپش‌های جنون، چون نای بی‌سر می‌زنم
تا کند فریاد خاموشان، شنیدور مرا

آسمان از حلقه‌ی تسبیح اگر بیرون شود
هم نمی‌سازد ز خاک...

در بیابان هم بروید گل اگر خواهد خدا

قدرتش را میکشد بر رخ خداوند جهان

ما که عاجز گشته ایم از این جلال بی حساب

علم غیب او داند و از ما ولی باشد نهان...

نگاه کن خورشید در کمین است و

ماه در دل شب حیران. امّا:

تو جهان را با دو چشم بسته بنگر.