متن حسرت و امید

شعله زد شب، شوق شبنم، شرم شب‌راز آمدن
شیشه‌ی دل، سایه‌ی سوز از نفس‌ساز آمدن

باد با بیدِ بهانه، بغضِ باران را شکست
برگِ بی‌برگی، ز باران، بوسه‌پرداز آمدن

چشمِ چشمه، چاک زد بر چهره‌ی چرخ کبود
چلچراغی از دل شب، چشمه‌ی ناز آمدن

رعد در رگ‌های رود افتاد و...

نگاهِ من به تو شد مثبت ای سرایشِ نابم!
سخن، از عشق بگویم؛ همین دمی که خرابم!
.
سرایم از: گُلِ احساس خود؛ ز موج امیدم؛
شوم چو آتش و گویم: ز حسِّ قلبِ مذابم!

برگی نیفتاد،
اما هوا پر از اتفاق بود
نه صدایی، نه شتابی
فقط زنی ایستاده بود
کنار درختی کهن،
و نگاهش
مثل دعایی خاموش،
صلح را
می‌پاشید به جهان.

من ان خالی دریایم نهنگ فهم را بفرست
که از جهل ام گریزانم کتاب نو مرا بفرست
من ان لنج پر از پرسش کنار کرخه ای پر شک
تو بی پاسخ ،منش زندیق، ز ایمانت مرا بفرست
اگر ملای روم ام من ،چه هستم فارغی از شمس
برای تارک قلبم...

گر چه چراغ ها خاموش ،

خیابانها خلوت

و دلها شکسته است.

امّا :

سرانجام برآید بهاری ز دوران تار.

نگاه کن خورشید در کمین است و

ماه در دل شب حیران. امّا:

تو جهان را با دو چشم بسته بنگر.

دلم چون برگ بی فصل است که بر خاک هوس افتاد
تو خورشیدی که می‌تابی به روی شاخه ی فریاد

نگاهم کن همین حالا که من از دود بیرونم
نه خاکستر نه ویرانم من از دیروز مجنونم

جهان بی تو چه بی معنا چه بی تصویر و دلگیر است
و...

یارب چه محالیست این اندوه شیرین جوانه زده درمن