آمد نفس صبح و سلامت نرسانید بوی تو نیاورد و پیامت نرسانید یا تو به دم صبح سلامی نسپردی یا صبحدم از رشک سلامت نرسانید
رشکم از پیرهن آید که در آغوش تو خسبد
آسمان تویی... و باران گریه ی ابرهایست که دستشان به تو نمیرسد... دریغ از اینکه تو آسمان هستی... و همیشه آنها را در آغوش گرفته ایی... رشک با فهم به از اشک بی فهم...
و آنگاه ، حضور،حضور،حضور تو چنان برافروخته ام می دارد که سایه ام حتی زمین را می سوزاند. بمان! بمان و بگذار همچنان رشک خورشید باشم.
رشکم از پیراهن آید که در آغوش تو خسبد...
