متن سفر بی بازگشت

به نام خداوندی که غم را آفریده
عنوان: نامه‌‌ای به سفر بی‌برگشت
ژانر: تراژدی، عاشقانه
اثر: مریم فواضلی
آخرین باری که دیدمت، چشمانت سرد و بی‌روح بودند. چونان قلعه‌ای محصن در میان مه‌گرفته‌ترین روزهای زمستان بی‌آنکه نگاهی به من بیاندازند. انگار از من عبور کردی بدون آنکه در نگاهت، ردپایی...

مسافرانِ بی بازگشت

بی‌صدا رفتند،
مثل بارانِ بی‌ادعا
که می‌بارد
و جز طراوت،
یادگاری نمی‌گذارد

رفتند و ما مانده‌ایم
با عکس‌هایی که در گوشه‌ی اتاق
به ما زل می‌زنند اما،
نفس نمی‌کشند

بعد از آن سفر،
بسیار صدایشان زدیم
که برگردند،
بمانند،
نروند

دریغ اما...
جز پژواک جای خالی‌شان
ردی...

مرگ تلخ است و نابکار
من قلبم درد میکند
من به تو می اندیشم
در سفر به سفری بی بازگشت رفتی