متن انتظار سواری

مسافرانِ بی بازگشت

بی‌صدا رفتند،
مثل بارانِ بی‌ادعا
که می‌بارد
و جز طراوت،
یادگاری نمی‌گذارد

رفتند و ما مانده‌ایم
با عکس‌هایی که در گوشه‌ی اتاق
به ما زل می‌زنند اما،
نفس نمی‌کشند

بعد از آن سفر،
بسیار صدایشان زدیم
که برگردند،
بمانند،
نروند

دریغ اما...
جز پژواک جای خالی‌شان
ردی...

ترسم آن اَست
که در آن دم که رسی
من رفته باشم

بعد از عُمری
گنه و جرم و رذایل،
بنده‌‌یِ ملعونِ سافل
شده باشم

ترسم آن است
که چو آیی،
نه ز دوشت بار سنگینی؛

که شاید خودِ من،
بارِ عظیمِ
شانه‌هایت
شده باشم

هر چه هستم،
هر چه...

من؟
فقط یک خاطره‌ام
عکسِ کهنه در آلبومی فراموش‌شده
که صدایم در گلو خفه مانده
نگاهم اما،
در ازدحامِ غریبِ چهره‌ها گم است
من همان سوالِ بی‌پاسخم
معمایِ حل‌نشده
که در ذهنِ زمان،
به فراموشی سپرده شده‌ام
من؟
امتداد یک انتظار پوچم
در خیابان های غمگین نرسیدن
که هر قدم،...