به نام خداوندی که غم را...
زیبا متن: مرجع متن های زیبا کوتاه
به نام خداوندی که غم را آفریده
عنوان: نامهای به سفر بی‌برگشت
ژانر: تراژدی، عاشقانه
اثر: مریم فواضلی
آخرین باری که دیدمت، چشمانت سرد و بی‌روح بودند. چونان قلعه‌ای محصن در میان مه‌گرفته‌ترین روزهای زمستان بی‌آنکه نگاهی به من بیاندازند. انگار از من عبور کردی بدون آنکه در نگاهت، ردپایی از دلم باشد؛ بی‌رحم و بی‌گذشت مثل بادهای تند و بی‌صدا که در تاریکی شب، ردای خیابان‌های خالی را می‌گسلند. سفرمان، راهی بود پر پیچ و خم اما حالا در انتهای راه به جاده‌ای از بن‌بست رسیده‌ایم. جاده‌ای بی‌پایان و بی‌نهایت، که در آن هر قدم هدر رفتن امیدی است که روزی پرورش یافته بود در قلب‌های‌مان.
تفسیر با هوش مصنوعی
نویسنده در نامهای غم‌انگیز و عاشقانه به جدایی دردناک خود اشاره می‌کند. نگاه سرد معشوق، او را به یاد قلعه‌ای در زمستان سرد می‌اندازد. رابطه آن‌ها به بن‌بستی تلخ رسیده و هر قدم در این مسیر بی‌بازگشت، امیدی از دست رفته را یادآوری می‌کند. این جدایی، پایان راهی پر پیچ و خم است.