متن تراژدی عاشقانه

امان از دل بیچاره ما که ندانست هرگز
راوی قصه عشق
داستان زلیخارا به نفع یوسف تمام کرد

دستان غدار روزگار بذر عاشقی نا فرجام کاشته اند
که اگر این چنین نبود
کجا لیلی و مجنون و شیرین و فرهاد داشتیم
و این همه اشعار شاعران

پیش از آنکه به دارم بیاویزید
از گندم‌های خوشمزه برایم بگویید
آن گندم‌هایی که شریک بخت سیاه من و شمایند
آن گندم‌هایی که در غم من،
گردنشان را به دهان ملخ‌ها می‌سپارند

پیش از آنکه به دارم بیاویزید
دیده‌گانم را بگشایید
با شمایم،
چشمانِ مرا باز کنید!
و اگر مَردید...

خدایان دوزخی دارند
دوزخ آنها عشق ورزیدن به انسان
و مقدسترین
نام «تو» ست

تا به خودت می‌آیی
گلادیاتوری هستی
که تنها تصویرِ مقابلش
شست‌های برگشته است
و مانند دیروز
امروز هم
تماشاگران آمفی تئاتر
برای کشته شدنت دست خواهند زد...