آدمها یک لحظه ،با یک جمله ،با یک حرکت یا حتی بایک کلمه ، آنچنان تو رو زیر و رو می کنند و ازت یک آدم دیگه می سازند که یک زلزه و سونامی نتونه ...یک لحظه تبدیل میشی به یک آدمی که انگار اصلا وجود نداشته. همون لحظه که...
عصیان خدای عشق را خوانم که عصیانی نمی بینم دیگر هرگز بدرخشکیده چشمانی نمی بینم شوم سیاره دور تو بچرخم تا ابد یکسر دراین عالم بجز ذات تو جانانی نمی بینم به صحرای وجودم لاله روئیده زعشق تو درون سینه ام حتی بیابانی نمی بینم سحرگاهان نوای عشق ومستی را...
خنده هایت برایم همچون یک سونامی ست... خنده هایت موج طوفانی ست... خنده هایت رقص بارانی ست در آن موج طوفانی چه داری؟ که کشتی نگاهم را در خودش غرق می کند
نگاهت چون سونامی کرده ویران دلم را مثل خرمشهر ایران به چشمانت بگو من یک اسیرم کمی دل رحم باشد با اسیران علی اکبر اسلامیان بیدل خراسانی
به خدا گفته ام زحمت نکشد ؛ نه نیازی به زلزله هست نه نیازی به سونامی … همین که تو نیستی ، همین که تو نمی خندی بلاهای بزرگی هستند که جهانم را با خاک یکی کرده اند
