پنجشنبه , ۱ آذر ۱۴۰۳
تو مثلِ عطرِ گُل هائی معلمتو مَتنِ سبزِ صحرائی معلممیانِ شعر های نابِ حافظتو شاه بیتِ غزل هائی معلمهمیشه مهربان و خنده بر لبکلیدِ هر معمایی معلمچه داری در کلامِ دل نشینتنداری هیچ همتایی معلماگر چه پیر و فرسوده شدی توبه چشمانم چه زیبائی معلم...
معلمروشنی بخش دل و جان شده گفتار معلمآفتاب است و جهان روشن از انوار معلمعمر خود گر بکنم هدیه به پایش نه عجبحق مطلب نشود از کم و بسیار معلمای بسا معرفتی را که به ما گفت و نشدباز هم از دل ما رخنه به اسرار معلمگفته مولای دو عالم که مرا هر که دهد حرفی از علم و ادب از یم سرشار معلم-خادمش گردم و تا شام ابد بنده ی ا واینچنین کرده علی ع صحبت معیار معلمقامت سرو جهان طالب اسرار حق استتا که هرگز نشود موجب انکار معلمد...
