شعر معلم

(مَن عَلَّمَنی حَرفاً فَقَد صَیّرَنی عَبداً)

«معلم»

ای معلم، شمع بزم آرای جان
روشنی‌بخش زمین و آسمان

با مصائب ساختی و سوختی
تا که ما را ، واژه‌ای آموختی

مکتب عشاق، از تأسیس توست
عاشقی سرمایه‌ی تدریس توست

تا که ما را درس عشق آموختی
چشم ما را بر بدی‌ها...

تو مثلِ عطرِ گُل هائی معلم
تو مَتنِ سبزِ صحرائی معلم
میانِ شعر های نابِ حافظ
تو شاه بیتِ غزل هائی معلم
همیشه مهربان و خنده بر لب
کلیدِ هر معمایی معلم
چه داری در کلامِ دل نشینت
نداری هیچ همتایی معلم
اگر چه پیر و فرسوده شدی تو
به...

معلم

روشنی بخش دل و جان شده گفتار معلم
آفتاب است و جهان روشن از انوار معلم

عمر خود گر بکنم هدیه به پایش نه عجب
حق مطلب نشود از کم و بسیار معلم

ای بسا معرفتی را که به ما گفت و نشد
باز هم از دل ما رخنه...