پنجشنبه , ۱ آذر ۱۴۰۳
مو حالی دی ندارُم از تو گویُم صفایی دی ندارُم از تو گویُمایَر بار دگر آیی کنارُم نوایی دی ندارُم از تو گویُم...
مرا از خود رهاندۍ بی درنگی مرا با غم نهادی رزم و جنگیدلم نامد جدل دارم غمت را ولی زد بر دلم او ضرب و چنگی...
تو دیگر با دلم کاری نداری بر این آشفته یک راهی نداریکه گفتت با دلم نامهربان باش؟ که جز آزار من کاری نداری......
من مانده ام و این دلِ تنگکه بۍتو گذشتن ها را هیچگاه درک نکرد؛تنها آموخت که در حسرت تو، مرا شکنجه دهد.هنوز نمۍدانم سهم من از داشتن تو تا چه اندازه بودکه این گونه تاواטּ آن را با نبودنت مۍدهم؛هنوز نمۍدانم چرا وقتۍ برایم حرف مۍزدۍ،عقربه ها حسادتشاטּ مۍگرفت و سریع تر به سوۍآینده مۍدویدند تا تقدیر تیره را با من رویارو کنند؛هنوز نمۍدانم تو هم وقتۍ دلتنگ مۍشوۍآטּ موسیقۍ قدیمۍِ مشترک...
گرچھ شادے با من غریبے مےکندو هنگام دیدنم، از این محتاج روے برمےگردانداما دݪ من، خوش بھ همین غم استکھ در سینھ ام گذاشتھ اےهرچھ باشد رنگ و یادے از تو دارد!و من خوشحالم، با غم خود، با غم تو خوشحالم!اصݪآ بگو کسے حوالےام پیدا نشودکھ سخت بھ این کار خود دچارم؛ آنقدر دچار کھ در آטּ تبحر یافتھ ام..حرفھ ی من همین است؛ برده ی اندوه تو بودטּو هرچند زمانھ، نشاטּ رو...
گر کھ رفتم دان دلیلش غدر تو بعد من گو کس چه داند قدر تو؟...
همانند شب های خستھ و خاموشهزار و یک عابر را در دݪ خود جاے دادم؛عابرهایےاز جنس خاطرات شب پوشکھ بر خیال پاے مےکوبند.چشم دادم بھ تاریکے طناز انتهاے کوچھو براے در آغوش ڪشیدטּ آטּ قصد کردماما همین ڪھ خواستم قدمے بردارمدیدم قیر شب، پایم را تا عمق ظلمت، فروبرده است.تاریکے، دور و دوتر مےشدو من در حسرت آטּخود را بیشتر و بیشتردر آغوش تنهایے مےفشردم....
عزیزُم درد دورۍ کِرده پیرُم ز احواݪِت نشوטּ از کۍ بگیرُم؟بسوزُم در فراقِت با غمۍ تلخ در آخِر بۍ گل رویِت بمیرُم...
شاید به ما دروغ گفته اند؛شاید «انتظار» تنها یک کلمه نباشد؛شاید تفسیر تمام حاݪآت غمگینۍ باشد که در هنگام آن بر دݪ ِ خود احساس مۍکنیم.شاید بشود از دݪ آن، حسرت، دلتنگۍ،یأس و گاهۍ مرگ را بیروטּ کشید و به غلظت شدید آن ها خیره شد.نمۍشود چشم به راه کسۍ باشۍ و چنینپدیده های ناسازگارۍ را به روحت نچشانۍ.اگر شبۍ دچار انتظار شدۍ، این واژه ها را مرور کن و به خاطر آور که شب، بهترین فرصتبرای آزمودن ذات حقیقۍِ «انتظار» است....
