ما عادت کرده ایم دائما آدمهاى رفته ى زندگیمان را مرور کنیم. مُدام خاطره هاى مشترک مرده را برای خودمان زنده کنیم و از فلان کافه اى که می رفتیم گرفته تا فلان فصل سال که بیشتَر عاشقى کرده ایم؛ که از همه ى آهنگ هایى که کنار هم گوش...
امشب روحم را به موسیقی آرام صدای تو می سپارم و جسمم را به تجسم نوازش دستهای تو.. با آغوش باز تسلیم قانون شب می شوم شاید امشب دوباره به خوابم آمدی ...
دست هایت! و دست هایت ستون پیکر من رهایم نکن من چون بنایی قدیمی با یک تکان فرو می ریزم ...
به من نگاه نکن ! آنچنان عمیق نگاه نکن که مرا دیگر نشناسی و به یاد نیاوری که چگونه دهان چمدانم را باز و بسته کردی و فراموش کنی که کفش هایم را پشت کدام در جفت کردی و حتی ندانی در کدام گورستان با سه ضربه فاتحه ی مرا...
دوستت دارم دوستت دارم و این تکرار مکرر را این حجم وسیع عشق را نه میتوان سرود نه میتوان گریست و نه می توان پشت بهانه ها پنهان کرد سرزمین من ای وطنم و تنم من دوستت دارم...
ببین دلبر، پنجشنبه س! خودت خوب میدونى که اگه باشى، دوتایى میتونیم حالِ یه شهرو عوض کنیم پاشو بیا دستاتو بذار تو دستام، بریم روى پنجشنبه رو کم کنیم...! اصلا وقتى تو نفس میکشى، این همه دل گرفتناى وقت و بى وقت دلیل نداره که! بیا ببرمت بالاترین نقطه ى...
