متن مولانا

نیست نشان زندگی تا نرسد نشان تو

هر روز دلم در غم تو زارتر است
وز من دل بیرحم تو بی زارتر است
بگذاشتیم غم تو نگذاشت مرا
حقا که غمت از تو وفادارتر است

اینجا کسی است پنهان چون جان و خوشتر از جان
باغی به من نموده ایوان من گرفته
اینجا کسی است پنهان همچون خیال در دل
اما فروغ رویش ارکان من گرفته...

مائیم که تامهر تو آموخته ایم
چشم از همه خوبان جهان دوخته ایم

عاشقی پیداست از زاری دل
نیست بیماری چو بیماری دل

عاشقان را گر چه در باطن،جهانی دیگرست

عشق آن دلدار ما را ذوق و جانی دیگرست

این صورتش بهانه ست او نور آسمانست

بگذر ز نقش و صورت جانش خوشست جانش

مولانا :

هر حیوانی که از دور دیدی و ندانستی سگ و گرگ است یا آهو ، ببین رو به مرغزار و سبزینه است یا لاشه و استخوان ؛ آدمی را نیز چون نشناسی ، ببین به کدام سو می رود..

مجالس سبعه

چو خدا بود پناهت چه خطر بود ز راهت

مرده بدم زنده شدم ، گریه بدم خنده شدم
دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم

بشنو این نی چون شکایت می کند
از جدایی ها حکایت می کند
کز نیستان تا مرا ببریده اند
در نفیرم مرد و زن نالیده اند
سینه خواهم شرحه شرحه از فراق
تا بگویم شرح درد اشتیاق
هر کسی کو دور ماند از اصل خویش
باز جوید روزگار وصل خویش...

آن یار نکوی من، بگرفت گلوی من
گفتا که چه می خواهی، گفتم که همین خواهم

ای زندگی تن و توانم همه تو
جانی و دلی ای دل و جانم همه تو
تو هستی من شدی از آنی همه من
من نیست شدم در تو از آنم همه تو

درد و رنجوری ما را داروی غیر تو نیست
ای تو جالینوس جان و بوعلی سینای من

زیرا قفس با دوستان خوشتر ز باغ و بوستان
بهر رضای یوسفان در چاه آرامیده ام

من ذره و خورشید لقایی تو مرا
بیمار غمم عین دوایی تو مرا

درد ما را در جهان درمان مبادا بی شما
مرگ بادا بی شما و جان مبادا بی شما

هرکه از ما کند به نیکی یاد
یادش اندر جهان به نیکی باد

ای برادر تو همان اندیشه ای
ما بقی تو استخوان و ریشه ای

ما در این انبار گندم می کنیم *گندم جمع آمده گم می کنیم
می نیندیشیم آخر ما به هوش *کین خلل در گندمست از مکر موش
موش تا انبار ما حفره زدست *وز فنش انبار ما ویران شدست
اول ای جان دفع شر موش کن *وانگهان درجمع گندم کوش کن...

هرکه بی باکی کند در راه دوست
رهزن مردان شد و نامرد اوست

ای از ورای پرده ها تاب تو تابستان ما

ما را چو تابستان بِبَر دل گرم تا بُستان ما

مولانا شمس را گفت:
پس زخم هایمان چه؟!

و او پاسخ داد:
نور از محل آنها وارد میشود

پیش آ بهار خوبی تو اصل فصل هایی

تا فصل ها بسوزد جمله بهار ماند