متن نهاوند

بیان،
روستایی‌ست که صبح‌هایش
با صدای آب بیدار می‌شود
و شب‌هایش
در سکوت کوه
به خواب می‌رود.

اینجا
زمین هنوز نفس می‌کشد،
دست‌ها بوی خاک می‌دهند
و نان
طعم زحمت دارد.

نهرها
واژه‌های قدیمی‌اند
که از دل زاگرس
تا دل مزرعه‌ها
جمله‌جمله جاری می‌شوند.
هر قطره‌شان
حافظه‌ی هزار سال کار...

سیمانِ نهاوند
بلایِ تنفّس است
دیرگاهی‌ست
که شُش‌ها
از ترسِ هوا
به پستو خزیده‌اند

اندر دل شهر، حیله شد رسم عوام
از سادگی‌ات می‌برندت به زکام
از بوی فریب است اگر شامه پر است
عیب از تو نباشد، نفس افتاده به دام

حالا؛
تمام روز\
موهای سیاه تنهایی را
--شانه می کنم،
و به ناخن های کبودش
--لاک می زنم!
تا پلشتی هایش را
فراموش کنم!


لیلا طیبی (رها)