گاهی معادل درد واژه ای پیدانمیشود جز عمق همان درد . دلم سوخت برای آن پستچی که ساعتها زیر باران بدون چتر ایستاده بود بهمراه نامه ای در جیب سمت چپ پیراهن منتظربرای ابراز علاقه .باران بی وقفه آمد وتو نیامدی! حتی اگر می آمدی هم ، جوهر پخش شده...
عصر یک تابستان داغ بود. سایه ای کوچک، دزدانه از آخرین ذرات خورشیدبر روی فرش لاکی رنگ اتاق رژه میرفت. پنکه سقفی اتاق مدتهابود از کار افتاده و فرسوده شده بود، بنابر این روزهای تابستانیم را باهمان بادبزن دستی کوچکم،که از جنس برگ نخل سبزبود،با دشواری سپری میکردم... اهل کتاب...
حکایت اون سربازى نباشید که اونقدر نامه داد تا اینکه عشقش ، عاشق پستچی شد هرچیزی اندازه ای داره ، حتی خوبی
چقدر جایت میانِ بازوانم خالیست قلبِ من، امروز که تولد توست با وجود اینکه باز هم دوری و فاصله یِ میانمان باقیست و اما اینبار به واسطه یِ سربازی؛ برایِ تو، برای چشم‌هایِ تو هدیه ام ناقابل است... خاطراتی از فرداهایِ باهم بودنمان، فرداهایی که دوری و دلتنگی معنایی ندارد......
اگر قلب تو به پستم خورد پستچی خدا بود...
