ای کاش به رویای تو بر می گشتم چون رود ،به دریای تو بر می گشتم ای کاش که از پنجره ها بی پرده باران ، به تماشای تو بر می گشتم سپیده اسدی باتخلص مهربان
باز امشب مثل هر شب زیر باران مرده ام پشت یک پنجره ای رو به خیابان مرده ام گریه دارم شانه هایت در کنار دیگری ست بودنت با دیگری بر جانم نیش دیگری ست مثل هر شب در کنار آن خیابانی که نیست شده ام خیس در خیال زیر بارانی...
دست‌های تو کلید صبح است که سوی مشرق می‌چرخد و سپیدی را از پس نرده‌ی سایه روشن به سوی پنجره‌ها می‌خواند ...
محبوب من در دنیا جز شما خبری نیست شما تنها خبر خوش این عالمید یاد آن شبها بخیر که در کوچه دست در دست مهتاب داشتیم ماه سر بر شانه من میگذاشت با مهتاب قدم می زدیم و اسرار می گفتیم حالا سالهاست که پنجره ها بسته اند یادش بخیر...
تو نباشی من و این پنجره ها هم زردیم ....
باز کن پنجره ها را که نسیم روی بالش پری از قاصدکی خسته از راهی سخت پشت در منتظر است تا بگوید که چه سان دل من بی تاب است
