متن دل من

صبح است و هوای دل من

مثل بهار است

پلکی بزن و

صبح بخیر غزلم باش

روزی، دلِ من، ساکنِ گُل‌شهرِ هنر بود
در، عاطفه‌ی نبضِ دلم، شور و شرر بود
در سینه‌ی من، مِهرِ وفا، بود، درخشان
گنجینه‌ی دل، معدنی از: دُرّ و گهر بود

دل من آخر دنیاست نترس
دل من مرگ همینجاست نترس

آن خدایی که می خوانی همیشه
به خدا مثل تو تنهاست نترس

دل من خر نشوی قهر کنی
کل دنیا چو سراب است نترس

آن صدایی که تو را وسوسه کرد
صدای آهنگ شعر ماست نترس

دل من زخم تو...

دل من ز غصه خون شد دل او خبر ندارد

گفتم لب تو را که دل من تو برده ای

گفتا کدام دل چه نشان کی کجا که برد

احساس خفگی می کرد دل من
پاشد پنچره باز کرد دل من
اما هنوزم نفسی نداشت دل من
ای خدا چه کردی با دل من
یا ببر یا اروم کن دل من

فطریه ام بوسه
ز لبهای تو !

این دل من
غرق تمنای تو !

عاشقم و
نیست مرا آرزو

جز به وصال
رخ زیبای تو !

آنجلا راد

ایوان دل من شده جولانگه تو...!

ارس آرامی

شنیده ام که درخت از درخت باخبر است

و من گمان دارم

که سنگ هم از سنگ

و ذره ذره عالم که عاشقانِ همند

مگر دلِ تو که بیگانه است با دلِ من.

اشتیاقی که به دیدار تو دارد دل من
دل من داند و من دانم و دل داند و من

دلِ دنیا، دلِ من بود، کبابش کردند
آسمان، منزلِ من بود، خرابش کردند
«زندگی کردنِ من، مُردن تدریجی بود
آنچه جان کند تنم، عمر حسابش کردند»

جایی که اسم تو یه بار میاد
هزار بار دل من میره...

چون که اَبری بِشَوَد حال و هوای دلِ من
جای باریدنِ من سطحِ دو تا شانه ی توست

تو شدی دلیل این که
دل من از همه دوره..

نیمه شب شد دل من بی تب و تاب است هنوز
یاد آن شب که دلش را به دلم داد بخیر

با چشمانت چه آتشی در دلم میسوزانی

چهارشنبه سوری همینجاست

تقاطع نگاه تو و دل من

دل من ماضی،بعید است
*دل* تو اما،حال او باش..

تَنِ من قایقِ لنگر زده در طوفان است ...
خودم اینجا دلِ من پیش تو سرگردان است !

تن من گر تنهاست، دل من با دلهاست...
دوستانی دارم بهتر از برگ درخت
یادشان در دل من، قلبشان منزل من
صافی آب مرا یاد تو انداخت رفیق
.

چمدان ات چه قدر جا دارد؟
جا نداری دلِ مرا ببری؟
چمدان ات چه قدر خالی ماند
تا کجا تا چه وقت در سفری؟
شعر من جا نمی ‌شود اما
در سکوت کتاب ‌هایت، حیف
باز بار اضافه شد دل من
له شد اینجاست زیر پای ات، حیف
صندلی ‌ها...

چه خوش خیال است
فاصله را می‌گویم
به خیالش تو را از من دور کرده
نمی‌داند جای تو امن است
اینجا در میان دل من

داغ و درد است همه نقش و نگار دل من
بنگر این نقشِ به خون شسته، نگارا تو بمان

اشتیاقی که به دیدار تو دارد دل من
دل من می داند و من دانم و دل داند و من...!

تو سیاه چال گونه ات دل من حبس شد