خانه تاریک است... نه از نبودِ چراغ، که از نیامدنِ یار پنجره‌ای رو به خیابان باز است و باد پاییزی پرده‌ها را با خود می‌کشد مثل دلی که سال‌هاست آرام نگرفته قلب یار کجاست؟ در کدام کوچه‌ی دور می‌تپد برای دیداری که نیامد؟ من کنار همین پنجره با چایِ سرد...
سرد شد چای عاشقانه مان اما هنوز ....... در شوق نوشیدن جرعه ای چشم بر لبهای تو دوخته ام
سردی خانه و این دلم به کنار ، تو بگو با این دو استکان چای سرد که مانده در سینی چه کنم!؟ ارس آرامی
