کلام بزرگان

با سیگار کشیدن کسی مرد نشد ...


ولی با نامردی
خیلی ها سیگاری شدند ...

آشوب آشوبم از این پاییز ...

رَج می زنم تکلیف دنیامو

من سیزده روزه که آبانم ...

برگا قلم کردند پاهامو

ﻧﻪ ﺧﻼﻑ ﻋﻬﺪ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺣﺪﻳﺚ ﺟﺰ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ
ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺯﺑﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﺎﻧﯽ

ﺗﻮ ﻧﻈﻴﺮ ﻣﻦ ﺑﺒﻴﻨﯽ ﻭ ﺑﺪﻳﻞ ﻣﻦ ﺑﮕﻴﺮﯼ

عوض ﺗﻮ ﻣﻦ ﻧﻴﺎﺑﻢ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﮐﺲ نمانی

این چیسٺ ڪه چوݩ دلهره افتاده به جانم
حال همہ خوب اسٺ ، مڹ اما نگرانم

در فکر تو بستم چمداݩ را و همیݧ فکر
مثڶ خوره افتاده بہ جانم که بمانم

ز من جدا شده یی همچو بوی گل از گل
منی که داده ام از دست، اختیار ترا

شدی شراب و شدم مست بوسهٔ تو شبی
کنون چه چاره کنم
محنت خمار ترا؟

چه تنهایم امروز
چونان آخرین روز شهر کوچکم
پس از مرگ نغمه های جوانی.
همه چیز تنهاست امروز
چونان مادرم
تنها، چونان پدرم
چونان بی نامِ افتاده بر زمین
تنهای تنهایم امروز

درمحفل تو به شب نیشینی
خوش باد به لبت غزل بچینی

گر در دل شب ستاره باشد
من نقطه ام و تو نقطه چینی

زمانی به سراغ آدم می آید

که دیگر خیلی شده است...

دیده از اشک
و دل از داغ
و لب از آه پُر است......

عشق 
در هر گذری
رنگ دگر می ریزد...

می روم ، اما نمی پرسم ز خویش
ره کجا؟ منزل کجا؟ مقصود چیست؟

بوسه می بخشم ، ولی خود غافلم
کاین دل دیوانه ، را معبود کیست؟

آه ، آری ، این منم ، اما چه سود
او که در من بود ، دیگر نیست، نیست

می خروشم زیر...

اگر نمی توانی پرواز کنی، بِدو
اگر نمی توانی بدَوی، راه برو
اگر نمی توانی راه بروی، سینه خیز برو
اما هر کاری که می کنی حرکتت
را رو به جلو ادامه بده ...

نه
گریزست
مرا از تو
نه امکان گریز
چاره صبرست
که هم دردی و
هم درمانی

تا تو رفتی زندگی شد تیره تار
سایه ی غم برسرم شد ماندگار
بی تو روزها مثل شب گردید تار
من شدم بازیچه این روزگار
عشق ومستی را کنون باورکنم
من نخواهم غیر تو زیبا نگار

به جان تو که سوگند عظیمست
که جانم بی‌تو دربند عظیمست

اگر چه خضر سیرآب حیاتست
به لعلت آرزومند عظیمست

روزی نمی‌رود که به یاد گذشته‌ها
در ظلمتِ ملال، نگریم به حال خویش

یک‌دم نمی‌شود که به یاد جوانی‌ام

از فرط رنج،
سر نبرم
زیر بال خویش...

راست است که
صاحبان دل های حساس
نمی میرند...
بی هنگام ناپدید میشوند!

شرح این قصه’ جانسوز نگفتن تا کی ؟

سوختم ، سوختم این راز نهفتن تا کی ؟

کافیست اسمت کنار اسمم باشد
تا کسلىِ پنجشنبه ها،
نحسىِ جمعه ها،
از بین برود!
امتحان کنیم...؟

در آنسوی دنیا زاده شده بودی
دور بودی
مثل تمام آرزوها
و ریل ها
در مه زنگ زده بودند
هیچ قطاری حاضر نبود
مرا به تو برساند
من به تو نرسیدم
من به حرفی تازه در عشق نرسیدم
و در ادامه خواب های من
هرگز خورشیدی طلوع نکرد ...

وای از
بی حواسی اول صبح !
تا بخواهد
شیرینی رویای دیشب
از سرت برود و
یادت بیافتد
مدتهاست
او رفته
و
تو تنهایی
میبینی
دوتا فنجان چای تلخ
مانده روی دستت ...

از هر چه هست و نیست گذشتم
ولی هنوز
در مرز چشمهای تو گیرم
فقط همین!
با دیدنت زبان دلم بند آمده ست
شاعر شدم که لال نمیرم
!

بی تو ، مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودم !
در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید
باغ صد خاطره خندید
عطر صد خاطره پیچید
یادم...

من پری زاده‌ام و

خواب ندانم که کجاست

چونکه شب گشت

نخسپند که شب نوبت ماست

من تمنا کردم 
که تو با من باشی
تو به من گفتی
-هرگز- هرگز!
پاسخی سخت و درشت
و مرا غصه ی این هرگز کشت!