متن کلیم کاشانی

سیر گلشن کردی و گل،غنچه شد بار دگر
بس که از شرم جمالت،دست پیش رو گرفت

باطنش،همچو پشت آینه بود
ظاهر هر که صافتر دیدم

بعد عمری که به خواب منِ بیدل آمد
گریه آبی به رخم ریخت که بیدار شدم

روشندلان،فریفته ی رنگ و بو ،نیند
آئینه،دل به هیچ جمالی نبسته است

قانون گردباد بُوَد روزگار را

جز خار و خس، زمانه به بالا نمی بَرد

کلیم کاشانی

بگریخت بخت و روشنی از دیده رخت بست
بی روی تو چه ها که ازین چشم تر نرفت

قانعم،، زان هر دو لبْ
یک بوسه بس باشد مرا...



️️️

خنده بدمستی است در ایّامِ ما، هشیار باش

ماند پیکانِ تو در سینه به غمخواری دل

گر دستْ مُفلس است ولی دلْ فقیر نیست...

شمعم که کس بهار مرا بی خزان ندید...

محتسب بو میکند اینجا دهانِ بسته را....

دل به جز دیده ٔ تر، ساغر سرشار ندید

عمری است که در دامم و صیاد ندارم

جنس من و بازارِ رواج این چه خیال است

چون قبله نما در حرم کعبه کسادم...

اگر مردن نبودی زندگی با ما چه ها کردی...

به تکلّم .. به تبسّم .. به خموشی .. به نگاه ..

می توان بُرد به هر شیوه دل آسان از دست

بی کسانیم ، گذاری به سرِ ما کِه کند..؟

عمری است که در دامم و صیاد ندارم..

یک لبش جان می ستاند ، یک لبش جان میدهد...

یک لبش جان می ستاند،️
یک لبش جان میدهد...

ما کز او دست کشیدیم، دگر دنیا چیست؟...

تا چشم تو دیدیم، ز دل دست کشیدم

ما طاقت تیمار دو بیمار نداریم

سیه روزی مجنون سرمه باشد چشم لیلی را...