و من برای همه ی قاب های خالی شهر عکس دونفره مان را آرزو می کنم.
چه حسرت ها که جایش در دل ماست تو رفتی،قاب عکست مانده اینجا
بوسه بر عکست زنم ترسم که قابش بشکند قاب عکس توست اما شیشه عمر من است...
مینشینی در سکوتِ قاب عکس روی میز مرگِ هر روز اسیرت را تماشا میکنی...